Gioiosa Prosecco Frizzante, label aan touwtje NV

Een misverstand is, dat er nog wel eens wordt gedacht dat de benaming Prosecco een wijnstreek is. Prosecco is echter een druivenras met grote, lange trossen en kleine druiven die graag een wat vochtige omgeving waardeert. De herkomst is zoals met zo veel druivenrassen moeilijk te bepalen. De eerste en meest waarschijnlijke verklaring is dat de druif afkomstig is uit de gelijknamige gemeente Prosecco in het naburige Friuli, vlakbij de Sloveense grens. De druif wordt daar nu Glera genoemd. In ieder geval werd de druif in het begin van de 19e eeuw massaal in de Provincies Treviso en Padua aangeplant. De Prosecco is ideaal voor het maken van mousserende wijn omdat zijn structuur licht is en hij niet te veel suikers bevat. Daarbij een hoge zuurgraad heeft en frisse aroma’s die goed harmoniëren met de gistaroma’s die ontstaan tijdens de 2e gisting. Het is een laatrijpende druif die zijn rijpheid pas bereikt midden-eind oktober. Nadeel is, kwalitatief gezien, dat hij zeer productief kan zijn. De beste wijnen worden dan ook gemaakt van wijngaarden die een economisch verantwoord rendement opleveren. Naast de Prosecco vindt men 3 anderen druivenrassen die zijn toegestaan: Verdiso, al in 18e eeuw aangeplant en zorgt voor meer zuren, de aromatische Perera en Bianchetta, sinds 16e eeuw aangeplant en zorgt voor elegantie. De beste wijngaarden liggen op de hellingen van de gemeenten Conegliano en Valdobbiadene waarin tevens de “Cru” Cartizze valt (3 gemeenten,107 ha.). Wijnen die dikwijls alleen als Spumante op de markt komen, een eigen D.O.C. hebben en tot de top van de Prosecco behoren. De I.G.T. Prosecco’s, veruit in de meerderheid, mogen met hogere rendementen geproduceerd worden en zijn dan ook meer als Frizzante of goedkopere Spumante te verkrijgen. De druif levert over het algemeen een wijn met licht strogele kleur, een bescheiden alcoholpercentage van 10-12% en een frisse smaak waar tonen van appel, peer, perzik, getoast brood met een licht bittertje in de finale waar te nemen zijn. De druiven worden vergist tot wijn met een vrij laag alcoholpercentage. Na de winter wanneer de stille wijn door de kou een natuurlijke filtering ondergaan heeft, worden speciale gisten en een hoeveelheid suiker toegevoegd om een tweede gisting in grote RVS tanks tot stand te brengen. Door de tank afgesloten te houden ontstaat er zo voldoende koolzuur in de wijn en door afkoeling blijft er de gewenste hoeveelheid suikers achter. Daardoor wordt het kenmerkende karakter van de Prosecco Frizzante benadrukt. De wijn wordt daarna met het natuurlijk gevormde gas uit de tank afgevuld als Frizzante of als Spumante. Deze zogenaamde Méthode Charmat (Cuve Close) is in 1910 uitgevonden door de Fransman Charmat. Maar de Italianen beweren juist dat dezelfde Metodo Martinott, als eerste werd toegepast door de gelijknamige Piemontese wijnmaker voor Asti Spumante. Hoe dan ook, het overgrote deel Prosecco wordt tegenwoordig op deze manier gemaakt. Er bestaat op bescheiden schaal ook een Prosecco waarbij de 2e gisting op fles heeft plaats gevonden. Deze wijnen behoren tot de topkwaliteit en zijn vanzelfsprekend kostbaarder. Prosecco is er ook als stille wijn, zonder bubbels. Deze komt men echter zelden buiten de grenzen van Treviso tegen. Als men het in het algemeen heeft over Prosecco dan bedoeld men Spumante of Frizzante. Het verschil zit hem voornamelijk in de koolzuurdruk, waarbij de Spumante de hoogste bevat. Het onderscheid is te zien aan o.a. de afsluiting van de fles. Vanwege het feit dat een spumante circa 5 atmosfeer druk heeft wordt de fles afgesloten met de traditionele “Champagne” kurk en de “muselet”, het ijzerdraadje dat voorkomt dat door de hoge druk de kurk uit de fles geperst wordt. Frizzante Prosecco heeft circa 2 atmosfeer druk en wordt dikwijls afgesloten door een kurk met een touwtje er overheen gebonden, zg. spago, of met een kroonkurk.