Klassieke Chianti van de juiste soort, zo mogen we de wijn omschrijven. Canaiolo zorgt voor zachtere tannines. Fermentatie vindt plaats op RVS. De wijn rijpt 15 maanden deels op grote houten botte en voor een deel op kleinere eiken houten vaten. In de geur een duidelijke bloemige toets van violet, daarnaast kersen, rode besjes en pruim. In de smaak komt het donkere fruit terug. Goede frisheid en grip.
Het wijngoed Rocca di Castagnoli is gelegen in het hart van Toscane. Het is onderdeel van Alimenta. Een wijnbedrijf dat vijf wijndomeinen in haar bezit heeft. Vier in Toscane en één op Sicilië. Allen in het bezit van de in 1938 geboren Calogero Calì. Na een studie rechten richtte hij in de jaren 60, vandaag de dag, één van de bekendste advocatenkantoren van Italië op. Uiteindelijk kruipt het bloed waar het niet gaan kan en kan hij in 1981 zijn grote liefde voor landbouw en wijn verenigen in de aankoop van zijn eerste wijndomein in Toscane. Het betreft Rocca di Castagnoli in het hart van het Chianti gebied. In de jaren daarop breidt hij het aantal uit naar vijf wijndomeinen. Calogero heeft een bekwaam team om zich heen verzamelt om te zorgen dat de alle wijnen zich op een hoog niveau begeven. Het wijndomein Rocca di Castagnoli heeft 10 hectare wijngaarden gelegen tussen de 400 en 550 meter.
Sinds de middeleeuwen wordt er in het gebied tussen Florence en Siena commercieel wijn verbouwd. Chianti staat bekend als de eerste afgebakende wijngebied ter wereld. Het was in de 14de eeuw dat de machtige Florentijnse republiek de heuvels tussen Florence en Siena de naam “Chianti” gaf. In 1716 vaardigde groothertog Cosimo III wetgeving uit waarbij een afgebakend productiegebied voor wijn werd vastgelegd. Het betrof de gemeenschappen Greve, Radda, Gaiole en Castellina. Later in 1870 werd vastgelegd dat de wijn uit Sangiovese waarbij er een klein deel Canaiolo en witte druivenrassen is toegestaan. In de 20ste eeuw bereikte de kwaliteit van Chianti een dieptepunt in de jaren ‘70 en ‘80. In twijfelachtige pizzeria's en in de grootdistributie kom je ze nog tegen: de Chianti's in een dikbuikige fles die in een rieten mandje staat. Een overblijfsel van de oude wijncultuur in Italië. Chianti was vooral goedkoop, en zelden goed. De oogstvolumes waren veel te hoog, de vinificatie gebeurde onhygiënisch en ondeskundig, een strenge wijnwetgeving was er niet. Eigenlijk had Toscane, waar de Chianti vandaan komt, zich niet hersteld van de druifluisplaag op het einde van de negentiende eeuw, die in heel Europa de wijngaarden verwoestte. De gronden werden meestal herplant met minderwaardige, hoogproductieve klonen van de Sangiovese. Sinds midden jaren ‘80 is de kwaliteit omhoog gegaan. In 1984 werd het Classico-gebied de DOCG status toegekend met strenge wetgeving. De grootste stap voorwaarts kwam in 1989 met de start van het Chianti Classico 2000 project. Die hierbij aangesloten producenten streefde het doel na om de beste klonen van de Sangiovese te identificeren en hiermee te gaan werken. De plantdichtheid per hectare ging omhoog en de opbrengst per hectare omlaag. In 2001 worden vier specifieke klonen aangeboden. Vandaag de dag is pas 30% van de 17.000 hectare herplant met deze klonen. Chianti komt daarmee nog steeds in vele hoedanigheden op de markt.
De zuurgraad in de wijn maakt hem inzetbaar bij een verscheidenheid aan gerechten, zeker met rode saus aan de basis. De tanninestructuur zorgt dat de wijn ook goed overeind blijft bij lam en rund.
